,,Chyba jestem człowiekiem, który ciągle musi z czymś walczyć ..." ~ Carrie Fisher w ,,Pocztówkach znad krawędzi"

Dokładnie tymi słowami Carrie zaczyna swoją książkę, w której opowie o swoich zmaganiach z problemami dotyczącymi uzależnienia od narkotyków. Pierwszy rozdział zatytułowany tak samo, jak i cała książka, dotarł do mnie chyba najbardziej.  ,,Być może nie powinnam była dawać swojego numeru telefonu temu facetowi, który robił mi płukanie żołądka ..."  - Carrie nie owija w bawełnę i od razu przechodzi do sedna sprawy otwarcie przyznając, że przedawkowała narkotyki, a wszystko dopełniła zażywając całą dawkę percodanu - środka halucynogennego. 

" Trzydziestoletnia hollywoodzka aktorka, Zuzanna Vale, pochłonięta jest swoją osobą, karierą i poszukiwaniem miłości. Ale z czasem granica pomiędzy marzeniem a rzeczywistością okazuje się coraz bardziej płynna i niebezpieczna. Zuzanna obawiając się realnego życia sięga po narkotyki i popada w coraz większe uzależnienie od środków odurzających. Jej historia to opowieść o rozpaczliwym zmaganiu się z własną słabością i brutalnym światem zdominowanym przez pieniądze i fałsz, łudzącym tylko blichtrem filmowej urody. 

O tym właśnie pisze Carrie. O bezwzględnej rzeczywistości, z którą przyszło jej się zmierzyć i z którą szczerze przyznaje, że nie dawała sobie rady. Zaczęła uciekać więc w używki, a kiedy było już naprawdę bardzo źle trafiła na odwyk, gdzie powoli zaczęła zbierać swoje życie w sensowną całość. 

'' Myślę, że wybory, jakich w życiu dokonujesz, pokazują, dokąd zaszedłeś w poszukiwaniu siebie. 

Książkę ta dałabym do przeczytania każdemu. A szczególnie pierwszy jej rozdział. I nie ze względu na moją sympatię do Carrie, ale dlatego, że książka ta pokazuje co tak naprawdę narkotyki robią z psychiką człowieka. Do ośrodka, gdzie przebywa Suzanne trafia Alex - mężczyzna z wielkim marzeniem zostania producentem filmowym, napisania scenariusza na podstawie swojego życia i w końcu wyreżyserowania dobrego filmu. Jednak jest jedno ALE. Alex uzależniony jest od kokainy. I to dość poważnie. Na jego przykładzie szczególnie widać, jak narkotyki wyniszczają człowieka psychicznie. Alex okłamuje sam siebie, że nie jest uzależniony, jednocześnie zachwalając, jak "niesamowite" efekty przynosi zażywanie narkotyków.   -Nie jestem narkomanem - mówi chłopak przy czym wciąga kolejną dawkę kokainy i popija ją wódką. A następnie przyznaje:   -Nie powinienem brać, aż tyle kokainy w takim tempie. Chyba powinienem przestać na jakiś czas. Tak, dmuchnę jeszcze tylko parę linijek, a potem na chwilę przestanę.  Jednak szybko okazuje się, że "kilka linijek" wcale nie wystarcza. 

" W dawkowaniu narkotyków jest krawędź, prawda? W pewnym momencie z niej spadasz i już jesteś całkiem zaćpany.  

Cała książka, choć porusza ważny i trudny temat, ma w sobie przemycone elementy humoru. Bo taka właśnie była Carrie. Chociaż nie wiadomo, jak było źle i beznadziejnie, nie traciła swojej żartobliwości. Stawiała czoła wyzwaniom. Nie bała się walczyć i patrzeć ku przyszłości.   ,,Naprawdę myślę, że w pewnym sensie miałam szczęście. Przydarzyło mi się coś przerażającego - płukanie żołądka. To pokazało ki jasno, że z moim życiem jest coś nie tak."

" Chciałabym, żebyś prowadziła życie, a nie dała mu się prowadzić.  

I przyznaje wprost, że jedyne czego nienawidziła u ludzi, kiedy przebywała na odwyku, to ich współczucie kierowane w jej stronę. Jeśli sięgniecie po ,,Pocztówki znad krawędzi" nie raz spotkacie się w nich z dosadnymi określeniami, które Carrie wymienia otwarcie.   -Byłam ćpunką - mówi i dodaje: ,,Jest jedna pozytywna strona sytuacji, w której się znalazłam. Osiągnęłam dno i już nie może być gorzej. Może być tylko lepiej. [...] Miałam wrażenie i ciągle je mam, że do krainy szczęścia dano mi tylko czasową wizę, a do państwa smutku przepustkę ważną przez całe życie. Nie wiem nawet, kiedy przestałam być dwudziestolatką. Prześlizgnęłam się przez ten okres jak lśniąca nitka przez ciemne ucho igielne. Jak jeden krótki błysk przemknęłam w kierunku swego przeznaczenia. Donikąd". 

Książkę czytało mi się zupełnie inaczej i nie trudno domyśleć się dlaczego. Jeden fragment ,,Pocztówek..." czytany teraz, w 2017 roku, jest wręcz przerażający i bardzo przygnębiający. ,,-Niemal pogodziłam się z tym, że spędzę życie przed telewizorem. To będzie ostatnia rzecz, jaką zobaczę przed śmiercią - powiedziała i zaczęła się śmiać. -Twarz Roberta Lowe'a w filmie ,,St. Elmo's Fire". Znajdę się w szpitalu, lekarze będą walić w moją klatkę piersiową chcąc zmusić moje serce do bicia, a ja ponad ich głowami będę się wpatrywała w ekran telewizora. To moje przeznaczenie, czuję to."  

,,Pocztówki..." powodują smutek wiedząc, że autorka książki, którą czytam, już nie żyje. Jednocześnie miesza się on z humorem, w który Carrie ubrała treść. I ma się wrażenie, że jest to zabieg celowy, bo być może Fisher nie chciała nas zasmucać. Niektóre fragmenty są obleśne, inne znów emanują przekazem, który autorka chciała nam zaprezentować jak najlepiej i jakby przestrzec swoim przykładem. Czytając ,,Pocztówki znad krawędzi" warto dopatrywać się czegoś więcej, nie traktować jej jak kolejnych wyznań byłej narkomanki, lecz jako pewien drogowskaz przestrzegający przed łatwą pokusą używek.  

" Pewnego ranka, kiedy jechała do sali gimnastycznej, nagle ogarnęło ją przerażenie. Zaraz umrę, pomyślała. Zostanę zabita w wypadku samochodowym. Zacisnęła ręce na kierownicy i zwolniła do dopuszczalnej prędkości.  

    Była przekonana, że umrze właśnie teraz, kiedy spotkało ją coś przyjemnego i trwałego. Kiedyś przyspieszała swoją śmierć nadużywając środków chemicznych, a teraz bała się o życie, bo miała powód, by żyć.  

    Kiedyś w rozmowie z Lucy nonszalancko przepowiedziała własną śmierć, więc gdyby teraz naprawdę umarła, przynajmniej ktoś bliski wiedziałby, że to przeczuwała. Nie chciała, by myślano, że należy do tych, którzy umierają nieświadomie. Wyobrażała sobie, że słyszy, jak Lucy opowiada ludziom: ,,Przewidziała to. Skądś o tym wiedziała. Co za talent." 

" Chciałabym tylko mieć normalne życie. Myślisz, że stałoby się tak, gdybym się tutaj przeprowadziła i pisała te wiersze na pocztówkach ...